دخترم مهتا

    نمی دانم بگویم یا نگویم ولی بگذار تا حالا نگویم حدیث رفتن  آن جان شیرین حدیث تشنگی با بغض سنگین دلم تنگ است و دستی بر گلویم ولی بگذار تا حالا نگویم ...

    ای که بوی باران شکفته در هوایت یاد از آن بهاران که شد خزان به پایت شد خزان به پایت بهار باور من سایه بان مهرت نمانده بر سر من   جز غمت ندارم به حال دل گواهی ای که نور چشمم در این شب سیاهی چشم من به راهت همیشه تا بیایی باغ من، بهارم ، بهشت من کجایی؟   جان من کجایی کجایی که بی تو دل شکسته ام سر به زانوی غم نهاده ام، به گوشه ای نشسته ام آتشم به جان و خموشم چو نای مانده از نوا مانده با نگاهی به راهی که می رود به ناکجا وای از این غم جدایی ...